زبان دعا در صحیفه سجادیه

امام سجاد(ع) با زبان دعا به فرهنگ سازی در حوزه تعلیم و تربیت، تبلیغ و ستیز سیاسی پرداخت و فرهنگ دعای شیعی را نهادینه کرد و میراث گرانبهایی را در باب رابطه انسان و خدا برای مسلمین بلکه بشریت به ودیعه نهاد. آن حضرت (ع) در کتاب صحیفه سجادیه به دو گونه مستقیم و غیر مستقیم فرهنگ عادی شیعی را آشکار نمودند و برای تبیین ماهیت دعای حقیقی قبل از هر چیزی حقیقت زبان دعا را در خلال ادعیه تعلیم دادند.
در حقیقت زبان دعا وجه بیانی وجودی و زبان مشترک تمام انسان ها و از عناصر مشترک فرهنگ ها است. این وجه بیانی وجودی ارتباط خاصی بین فقیر محض و غنی مطلق؛ خداوند متعال ایجاد می نماید. ویژگی هایش آن را از سایر زبان ها ممتاز و به زبان عرفان نزدیک می کند و جایگاه ویژه ای در اسلام به ویژه در فرهنگ شیعی دارد.